ကၽြန္ေတာ္တို႔ စထြက္ခ်ိန္မွာ ေန႔လည္ ၁၁ နာရီခြဲေလာက္ ရွိၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထိန္ခ်ံဳး ေပးဟိုင္ ပတ္လည္လမ္းေပၚ ေနာက္ဆံုး တစ္ဂိတ္ျဖစ္တဲ့ ျမက္ပင္လယ္ ႐ႈခင္းဇုန္ကို ေရာက္ၿပီ။ သူ႔ရဲ႕ နာမည္ကေတာ့ ေပးဟိုင္ စိမ့္ေျမ ဥယ်ာဥ္လို႔ ေခၚပါတယ္။
ေပးဟိုင္ စိမ့္ေျမ ဥယ်ာဥ္
ျမက္ပင္လယ္ဟာ ျမင္ရခဲတဲ့ ထိန္ခ်ံဳးရဲ႕ စိမ့္ေျမ ႐ႈခင္းေနရာ တစ္ခု ျဖစ္တယ္။ ၎သည္ မီးေတာင္ ေပါက္ကြဲလို႔ ျဖစ္လာတဲ့ မီးေတာင္ ပိတ္ဆို႔ကန္ ျဖစ္တယ္။ အခ်ိန္ၾကာလာေတာ့ အေပၚယံမွာ မီးေတာင္ျပာမႈန္႔ တစ္ထပ္ အုပ္လာၿပီး တျဖည္းျဖည္း ကန္ေရျပင္ေပၚက ျမက္ေကာ္ေစာ ျဖစ္လာတယ္။ အရပ္မွာ ျမက္ပင္လယ္လို႔ ေခၚတယ္။ ေနရာတကာမွာ မီးေတာင္ေျမပူ ရွိတဲ့ ဒီယူနန္ အေနာက္ဘက္ ေဒသႀကီးမွာ ဒီလို ေရျမက္ ေဝေဝဆာဆာ ျဖစ္ေနတဲ့ စိမ့္ေျမ ကမ္းတိမ္ ရွိတာဟာ တကယ္ကို တစ္ခုတည္းသာ က်န္ေနတဲ့ စိမ့္ေျမ ပါပဲ။ ႀကံဳေတြ႔ရခဲပါတယ္။
ေရျမက္ ေဝဆာေနတဲ့ စိမ့္ေျမ ကမ္းတိမ္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာင္ကုန္းေပၚကေန တျဖည္းျဖည္း ဆင္းလာေတာ့ အေဝးကေန အဲဒီအစိမ္းေရာင္ အျပင္ႀကီးကို ျမင္ရတယ္။ ေကာ္ေစာ အႀကီးႀကီး တစ္ခ်ပ္လိုပါပဲ။ ျပန္႔ျပန္႔ေလး ဆန္႔ေနတယ္။ ေတာင္ႏွစ္လံုးၾကားမွာ ခင္းထားတယ္။ ႐ႈခင္းဇုန္ တံခါးေပါက္ ေရာက္ခါနီးမွာ မေက်နပ္စရာကေတာ့ ကားျပတင္းေပါက္ အျပင္ဘက္မွာ ျမင္ေနရတဲ့ အစိမ္းေရာင္ကို မီးခိုးေရာင္ အုတ္တံတိုင္းက အစားထိုးလိုက္ၿပီ။ အစိမ္းေရာင္သည္ မ်က္စိေရွ႕ တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္ သြားၿပီ။ ဒါဟာ အမ်ားစု ႐ႈခင္းဇုန္ သံုးေနက် အကြက္ပါပဲ။ သဘာဝ တရားႀကီးကို အိပ္ကပ္ထဲ သိမ္းထားၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ပိုက္ဆံနဲ႔ သူ႔ဆီမွာ ျပန္ဝယ္ခိုင္းတာပါ။ ေကြ႔လ်င္က ဆင္ႏွာေမာင္းေတာင္ နဲ႔ ယြမ္ယန္က ေလွကားထစ္ လယ္ကြင္းတို႔လည္း ဒီလိုပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ မထင္လိုက္တာက ထိန္ခ်ံဳး ျမက္ပင္လယ္ စိမ့္ေျမ ဥယ်ာဥ္ရဲ႕ အဝင္လက္မွတ္ ေစ်းတက္သြားလိုက္တာ မစဥ္းစားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ လက္မွတ္ တစ္ေစာင္ ၁၁၀ ယြမ္တဲ့။ ဒါေတာင္ ေလွစီးလက္မွတ္ မပါေသးဘူး။ အရင္က ျမက္ပင္လယ္ရဲ႕ အဝင္လက္မွတ္ တစ္ေစာင္ ယြမ္ ၃၀ ေလာက္ပဲ ရွိတာ။ အခု ဘယ္ႏွစ္ဆေတာင္ တက္သြားေတာ့ ခုတ္ဖို႔ ဓားႀကီးေတြ ျပင္ထားသလားလို႔ ခံစားရတယ္။
႐ႈခင္း ၾကည့္ဖို႔ ေလွ်ာက္လမ္း
႐ႈခင္းဇုန္ကို အဆင့္ ျမင့္တင္ထားတယ္ဆိုေပမဲ့ ဧည့္သည္ေတြရဲ႕ ခံစားမႈကိုလည္း ထည့္စဥ္းစားသင့္တယ္။ ဒီေနရာဟာ ေတြ႔ဖူးသမွ် ႐ႈခင္းဇုန္ထဲမွာ ေစ်းမတန္ဆံုးပဲ။ ယြမ္ ၁၀၀ ေက်ာ္ ေပးရတဲ့ ႐ႈခင္းဇုန္ဆိုတာ အံ့ၾသရေလာက္တဲ့ ႐ႈခင္းေတာ့ ရွိရမွာေပါ့။ ျမက္ပင္လယ္က အစိမ္းေရာင္ ျမက္နဲ႔ တျခားအေရာင္ ပန္းေတြပဲ ရွိတယ္။ အရမ္းထူးျခားတဲ့ အေရာင္လည္း မရွိပါဘူး။ အဝင္လက္မွတ္ ေစ်းႀကီးလို႔ အန္းေဟြးက ဧည့္သည္ ၂ေယာက္ ဝင္မလည္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ အမ်ိဳးသမီးလည္း ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ဝင္ၿပီး ဓာတ္ပံုရိုက္ဖို႔ ေျပာတယ္။ ရႊီက်ိဳးက ၃ေယာက္ကေတာ့ သက္သာခြင့္ အေထာက္အထား ရွိလို႔ေနမွာ အၿမဲတမ္း လက္မွတ္ ဝယ္တာလည္း မေတြ႔ဘူး။ ဝင္သြားတာပဲ။ ႐ႈခင္းဇုန္ရဲ႕ တံခါးမႀကီးနဲ႔ ဝန္ေဆာင္မႈ ဗဟိုက အသစ္ ေဆာက္ထားတာ။ အရမ္းသားနားၿပီး လွပါတယ္။ ေလွ်ာက္လမ္းလည္း အသစ္ ျပန္ျပင္ထားသလိုပဲ။ ဒါေပမဲ့ မျပည့္စံုတာက ေလွမစီးရင္ ဧည့္သည္ေတြက ေလွ်ာက္လမ္းေပၚမွာပဲ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္မယ္။ စိမ့္ေျမဆီသြားၿပီး အနီးကပ္ ထိေတြ႔လို႔ မရဘူး။ နဂိုက သိထားတဲ့ ျမက္ပင္လယ္ကို ေျခနဲ႔ နင္းလို႔ရတယ္ ဆိုတာနဲ႔ ကြာေနတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ အမ်ားႀကီး ေလ်ာ့သြားတယ္။
ႀကိဳၾကား ပန္းေလးေတြ
ျမက္ပင္လယ္ရဲ႕ ႐ႈခင္း။ ဧၿပီလ ပန္းပြင့္တဲ့ ရာသီ ျဖစ္ေနေပမဲ့ ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကား ပြင့္ေနတဲ့ ပန္းေလးေတြက ျမက္ခ်ံဳပုတ္ထဲမွာ ေရာေနတယ္။ ပန္းပင္လယ္လို မဟုတ္ပါဘူး။ ေရနဲ႔နီးတဲ့ ေနရာေတြမွာ ေရျမက္ က်ဴပင္ေတြ ယိမ္းႏြဲ႔ေနတယ္။ ေလွစီးၿပီး ၾကားကေန ျဖတ္သြားရင္ ေတာင္တန္းနဲ႔ ကန္ရဲ႕ အရသာကို ရႏိုင္ေသးတယ္။ အေဝးက ေတာင္ေတြဟာ ျမက္ပင္လယ္ရဲ႕ ေဘးမွာ ေရးေရးေလး ရွိေနတယ္။ ရာသီဥတု မေကာင္းတဲ့ အတြက္ ႐ႈခင္းက ထင္သေလာက္ မလွဘူး။ ေတာင္ရဲ႕ အရိပ္လည္း ျမက္ပင္လယ္ရဲ႕ အဆံုးမရွိ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ ႐ႈေထာင့္ကို ထိခိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ကူးထဲက စိမ့္ေျမနဲ႔ မတူဘူး။ အထဲမွာ လည္ပတ္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ တပ္ထဲဝင္တုန္းက ေဟးလံုက်န္းမွာ တာဝန္က်တဲ့ အခ်ိန္ကို သတိရမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တပ္စြဲထားတဲ့ ေနရာ အနီးတဝိုက္က ေတာေတာင္ထဲမွာ ဒီလို စိမ့္ေျမမ်ိဳး ေပါလို႔။ ဧရိယာ ဒီေလာက္ မႀကီးတာပဲ ရွိတယ္။ မတူတာကေတာ့ ျမက္ေကာ္ေစာေတြ အျပင္လိုက္၊ အတံုးလိုက္ ရွိေနတာပါပဲ။ ေအာက္မွာ ေရေတြနဲ႔။ ျမက္ေပၚမွာ နင္းၿပီး ယိုင္တိယိုင္တိုင္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္တာ သတိမထားရင္ ေရထဲ က်သြားေရာ။ ေရထဲက်သြားေတာ့ ဖိနပ္ေလာက္ပဲစိုတယ္။ ညြန္ေပ်ာင္းနဲ႔ ရႊံ႕ႏြံ မရွိဘူး။ အပင္စိုက္ရာမွာ ေဒသက သစ္ေတာ ႀကိဳးဝိုင္းရဲ႕ ကိရိယာကို သံုးတယ္။ ခ်ိပ္ ပါတဲ့ သံခၽြန္ကို ျမက္ခင္းျပင္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္ၿပီး လက္၂ ဘက္ အားစိုက္လိုက္ရင္ က်င္းကေလး ျဖစ္သြားတယ္။ ပ်ိဳးပင္ကို ထိုးထည့္ၿပီး ေျခေထာက္နဲ႔ တင္းေအာင္ ဖိလိုက္ရုံပဲ။
ဗ်ိဳင္းျဖဴမ်ား ပ်ံသန္း ယိမ္းကေန
ျမက္ခ်ံဳထဲမွာ ေရာင္စံု ပန္းေလးေတြ မနည္းဘူး။ စိမ့္ေျမရဲ႕ ႐ႈခင္းဟာ အခုဟာထက္ မညံ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွပတဲ့ အတိတ္ထဲမွာ ယစ္မူးေစတယ္။ ဒီေလာက္ ဧရိယာႀကီးတဲ့ စိမ့္ေျမဥယ်ာဥ္ကို အခုမွ ေတြ႔ဖူးတာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဒသမွာလည္း စိမ့္ေျမဥယ်ာဥ္ဆိုတာ ရွိေပမဲ့ အရြယ္အစားနဲ႔ ႐ႈခင္းကေတာ့ ယွဥ္လို႔ မရဘူး။ အရမ္းေက်နပ္စရာ ေကာင္းတာက ကၽြန္ေတာ္ အျဖဴေရာင္ ဗ်ိဳင္းေတြကို ေတြ႔ရတယ္။ ျမက္ေကာ္ေစာ ေပၚမွာ နိမ့္နိမ့္ေလး ပ်ံတယ္။ ဆည္းဆာ ေနေရာင္ နဲ႔ အထီးက်န္တဲ့ ေရငွက္ အတူ ပ်ံသန္းတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳး ရွိေနတယ္။ ေလွ်ာက္လမ္းေပၚမွာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ခရီးကို ျမန္ျမန္ ေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့ မတူညီတဲ့ ႐ႈေထာင့္ကေန ဓာတ္ပံုရိုက္တယ္။ ဘာမွ ေအာက္ေမ့စရာ မက်န္ေတာ့မွ ႐ႈခင္းဇုန္ကေန ထြက္ခြာၿပီး ထိန္ခ်ံဳး စီရင္စု ၿမိဳ႕ကို ျပန္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ထိန္ခ်ံဳး ခရီးစဥ္ တစ္ခုလံုးကို အဆံုးသတ္လိုက္ခ်ိန္မွာ ေန႔လည္ ၁ နာရီေလာက္ ရွိေနၿပီ။
(ပံု/စာသား။ jg1955 ၏ Sina blog)